فدای سرت اگه برگا میریزه ،
گلم این فصله دست ما نی که ...
+اینجا تو خوابگاه ، همه ی چیز های لعنتی حس میشن.
و بدترینشون فقره ! ندونم کاری هایی ک منشاء شون فقره!
دیدن هم سن و سال هایی ک دارن حمقات های آشکاری میکنن،
روابط سردرگم ... حسادت هایی که با دیدنشون
شما صاحب دوتا شاخ خوشگل میشید :)
دل سوزی های لعنتی ...
و من دلم دکمه ی Stop میخواد ، هوووف !!!
نمیدونم چرا دیگه حوصله ندارم بنویسم از این روزا
که نوشتن درباره شون برای بعدها خیلی مهمه !!
البته شایدم وقتشو ندارم 0__o
از تاسوعا بنویسم که تصمیم گرفتیم بریم خونه ی عمه
ما و عمو ن اینا که عمه گفت جا پارک نیست با ماشینهای
خودتون نیاید !! با تاکسی ون رفتیم ...
بعد من دلدرد شدیدی داشتم اصن حالم خوب نبود ،
تو خونه گوشی رو اومدم بذارم تو کیفم بعد با خودم گفتم
نه بذار تو دستم باشه . رسیدیم خونه ی عمه که
یهو یادم اومد گوشیمو خونه جا گذاشتم و با عمه و
عروس عمو و مامان کلی رفتیم هیئت و اینور اونور
شب همینطور که داشتم سینه زنی رو تماشا میکردم با خودم
گفتم امسال هیچی نیست که بخاطرش بخوام گریه کنم
و خیلی یادش بیوفتم و ...
شب ساعت ۱ونیم که سرمو گذاشتم رو بالشت یهو یادم اومد
من تو ون به دوستم پی ام دادم :/ بلههه گوشیم رو گم کرده بودم!
بیدار شدمو کلی داد و گریه ک بدبخت شدم عکسااااام :(((
خیلی حس بدی بود ، غیر قابل توصیف ...از همه بدتر که
عکسای تولد دوستم هم تو گوشیم بود ، شب تاسوعا بود
و من تا صبح نخوابیدم و گریه کردم ، بعد به این فک کردم
که من گریه خواسته بودم؟ شاید اره ...
صبح روز عاشورا به زور بابا رو بیدار کردم که بریم
دنبال گوشی ! هرچند پیدا کردنش غیرممکن به نظر میرسید
رفتیم ایستگاه ون ها که دیدیم فقط چندتاشون اومدن
چون عاشورا بود ، خیلی خسته و عصبی بودیم با بابا برگشتیم
خونه و بعدتر بابا رفت خونه ی عمو و من کل عاشورا رو
تو خونه تنها بودمو گریه کردم !! حتی شام غریبان رو هم
تنهایی شمع روشن کردم :(
فقط آرزو میکردم که گوشیمو بصورت له شده پیدا کنم
و دست کسی نیوفته که اطلاعاتم ...اووووف :((
همه میگفتن بیخیال شو تازه گوشیم رو سایلنت بود و
هرچی زنگ میزدم کسی ج نمیداد از طرفی میترسیدم ک
باتریش تموم شه و کلا خاموش شه !! روز بعدش با
بابا دوباره رفتیم همون ایستگاه ک یکی از راننده هایی
ک روز عاشورا دیده بودیم گفت من رفتم خونه با مشخصاتی
ک شما دادید یه دوستم اومد تو ذهنم زنگ زدم بهش رفت
ماشینشو دید گوشی اونجا بود !! الان توراهه میاد و گوشیتون
میارهههه :))) اصن خوشحالیم قابل نوشتن نیس :دی
مث معجزه بود برامممم ، انگار دو روز گوشی گم شد
تا من بدون ابزار وقت گیر راحت عزاداری کنم و نمیدونید چقدر
گریه کردم !!
+در حال حاضر تو خوابگاه هستم و امروز مریم و خیلی
از بچه ها رفتن خونشون ، اما من نرفتم با اینکه از بعضیا
راه خونه برام نزدیک تر بود !! نمیشه گفت دلگیر نیستم
و گریه م رو کاملا دارم کنترل میکنم ، اما واقعا این یک روز
ارزش رفتن نداشت فقط حالم رو گرفته تر میکرد ، چون باید
جمعه برمیگشتم ! اما ب خودم قول دادم هفته ی بعد اگه
چهارشنبه پراتیک نداشتیم برم خونه ؛ دلتنگیم حد نداره .
+خداروشکر میکنم بخاطر هم اتاقی هام ، الان ک مریم رفته
اصن تنها نشدم و با بیتا غذا درست کردیم و خوردیم ۲ساعت
دیگه هم میریم بیرون ؛) با اینکه همشون ازم بزرگترن و سال اخرین
ولی خیلی باهم راحتیم و ... :)
#اینجا یه برج داره ب قول دوستم قطب گردشگریه خخخ
دیشب با مریم رفتیم 
+هروقت میریم تو اتاق پراتیک دپرس میشیم
چون کارای پرستاری رو بهمون اموزش میدن و بچه های
مامایی خیلی رو این قضیه حساسن :دی
مثلا امروز تعویض ملحفه روی تخت مریض بهمون یاد داد
برای مریضی ک بیهوشه :)) هممون دلمون میخاس سرمون
بکوبیم به دیوار ، اخه انصافا این کار خدمات نیست؟
اینم منم و برخورد صحیح با بیمار رو
به دوستان اموزش میدمD:
اووووم انقدر اتفاق های کوچیک و بزرگ افتاده که حوصله
ندارم همشو بنویسم ، اما خب از همینجا بگم که روز ثبت نام
با یکی دوس شدم که اسمش مریم بود و با هم تصمیم گرفتیم
نریم خوابگاه خود دانشگاه و رفتیم پانسیون !
اسمش یکم منو ترسوند خخخ مریم های زندگی من . . .
جمعه هفته ی پیش اون ساعت ۱۵رسید پانسیون و من
نزدیک ۱۸ که یکم جا به جا شدیم و بعدش نماز خوندیم و
شام خوردیم ،ظرفا رو هم شستیم اما لعنتی ساعت نمیگذشت !
شایدم بخاطر دلتنگی بود ، ولی یکم بعدش دختری وارد
شد که تازه ازدواج کرده بود و شیرینی به دست و این داستانا.
هم اتاقی ما اومد به زور دستمونو گرفت برد تو جمعشون
که البته دمشم گرم :) ما همون شب با همه اشنا شدیم !!
اما ساعت کلاسهامون افتضاحه و ما در روز حداقل دو سه بار
در رفت و امد بین خوابگاه و دانشگاهیم :(
خیلیییی خسته میشدم و ساعت ۲۲ میخوابیدم صبح هم باید
۵و نیم بیدار میشدم که صبحونه بخوریم و حاضر شیم ...
راستش فعلا همش تو کلاسا حس خواب داشتم و خستگی .
بچه های کلاسمون هم که ۴۱ نفریم تقریبا خوبن ، چون بیشترشون
بچه های تهران و اطرافشن خیلی زود باهاشون جور شدم .
البته هرشب یکی تو تل پی ام میده سلام فاطمههه جون
و من نمیشناسم کیه 😀 اخریه تازه عکسم داد بازم نشناختم خخخ
تازه با مریم یه روزم رفتیم شهر محل تحصیل گردی :دی
خیلی شهر امنیه و ارامش داره ! کم کم که بهش عادت کردم
دیدم خیلی هم با تهران فرق نمیکنه ! یجورایی تهرانه کم ترافکیه .
+منو دوستم انقدر تو خوابگاه میخندیم و بهمون خوش میگذره
بقیه همش حسودیشون میشه چرا شما گریه نمیکنید و دپرس نشدید!
از بچه های پانسیون هم بگم که دو سه نفرشون یکم بی ادب هستن
اما درکل همشون بچه های خوبی هستن (طبق شناخت ۴ روزه)
یکی از هم اتاقی هامون که دانشجوی سال اخر رشته ی خودمونه
خیلیییی دختر ماهیه :) اون یکی هم خوبه ولی همش میترسم
اشتباه شناخته باشمش ، یکم مجهوله !!
مثلا ساعت ۵ونیم صبح که هنوز رو تختم و چشمامو باز کردم
با ذوق میگه پاشو حلیم بزن رفتم همین الان گرفتم خخخخخ
+تنها چیزی که بعضی وقتا ناراحتم میکنه ، تنها موندن مامان بابامه،
وگرنه واقعا اونجا سختی زیادی نمیکشیم !!
#در حال حاضر هم خونه هستم زیرا اون سه شنبه بعد کلاس
همه اومدیم خونه و تا شنبه ی بعد کلاس هارو کنسل کردیم !
بعلههه یه همچین Vj هایی هستیم مااا 😝
من همه ی امسال رو منتظر رشته ی علوم آزمایشگاه بودم ،
بعد از اینکه فهمیدم قراره مامایی بخونم ، تقریبا ناراحت بودم!
نه بخاطر اینکه از اینده شغلی و ... میترسم ! نه !
فقط بخاطر اینکه من اصلا از بچه ها خوشم نمیاد ...
از بچه ی خیلی کوچیک میترسم حتی !!
اما امشب تو اینستا یه فیلم درباره ی زایمان طبیعی
که بعد از برش سزراین انجام میشه دیدم👀
اشکم دراومد :) تماشای تلاش بچه هه برای بیرون اومدن
حقیقتا لذت بخش بود .
صدای گریه ش هم رو مخم نبود !
حسم رو نسبت به رشته بهتر نکرد ولی از اون
حس بد و ناراحتی خارجم کرد .
#الهی شکر💓
